Aπό αριστερά: Δημήτρης Πανταζίδης, Χριστίνα Φλώρου, Λεόντιος ΠετμεζάςΜε επιτυχία δεξήχθη η «1η Πολιτιστική Συνάντηση για τη Διαδραστική Τέχνη» που διοργανώνθηκε από τον Δημήτρη Πανταζίδη και τους καλλιτέχνες του Πολιτιστικού Ομίλου «Ευ Ζην» της «Θερινής Ακαδημίας Τέχνης Αιγαίου», με την υποστήριξη της «Τεχνόπολις» του Δήμου Αθηναίων, από 18 - 21 Δεκεμβρίου 2010
Συγχαίρω θερμά την πρωτοβουλία της Γκαλερί Πανταζίδη να αποπειραθεί μια πρωτοποριακή διαδραστική θεατρική παράσταση, και ειδικότερα συγχαίρω την παρουσία του ιστορικού τέχνης Λεοντίου Πετμεζά και την συμμετοχή της Χριστίνας Φλώρου με την ελαιογραφία της η οποία αποτέλεσε ένα υψηλών συγκινήσεων έργο, καθότι καλεί όχι μόνο σε δημιουργική ενδοσκόπηση, αλλά και περιγράφει ενορατικά μια δραματική πορεία προς την λύτρωση και την κατάφαση της ζωής. Καλή συνέχεια!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε αφορμή την συμμετοχή της Χριστίνας Φλώρου με μια ελαιογραφία της στην παρούσα ιδιότυπη θεατρική εκδήλωση της Γκαλερί Πανταζίδη, θα ήθελα να παρατηρήσω ότι ο εν λόγω πίνακας της Χριστίνας προκαλεί καθώς εντάσσεται μέσα στο όλο σκηνικό αυτού του θεατρικού δρωμένου σε μια πολύπλευρη ανάλυση του αισθητικού αντικειμένου, καθώς συνδιαλέγεται με την συνείδηση του θεατή σε όλα τα επίπεδα της αισθητικής θεωρίας. Τι σημαίνει όμως το να έχει κάποιος εγρήγορη συνείδηση όταν άγεται προς ένα αισθητικό αντικείμενο;;; Σημαίνει ότι λειτουργεί κατά τον τρόπο που θα εκθέσω στην συνέχεια, και ο οποίος δηλώνει την ικανότητα καθολικής πρόσληψης και επεξεργασίας του κόσμου από τη συνείδηση – μια ικανότητα που απεμπολούν πολλοί άνθρωποι παρασυρμένοι από κλισέ, επιπόλαια θεώρηση της ζωής, είτε από πνευματική πενία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑισθητικό αντικείμενο είναι το αντικείμενο εκείνο το οποίο προκαλεί μια ιδιότυπη εμπειρία της απόλαυσης, της συγκίνησης, γενικότερα, μπροστά στη μορφή του. Η αξιολογία του αισθητικού αντικειμένου είναι η απόδοση σ’ αυτό μιας συγκεκριμένης σημασίας, μιας αξίας, που διατυπώνεται μέσω λογικών διαδικασιών. Με άλλα λόγια, όταν βρισκόμαστε μπροστά σε ένα αισθητικό αντικείμενο – αφού νιώσουμε την ιδιαίτερη συγκίνηση που προκαλεί η παρουσία του – είναι δυνατόν στη συνέχεια να αναλύσουμε το πρωταρχικό αυτό βίωμα, να το κατανοήσουμε και να το εκφράσουμε ελλόγως. Από αυτήν την προσπάθεια, προκύπτουν διάφοροι χαρακτηρισμοί: ωραίο, τραγικό, κ.ο.κ. Αυτοί οι προσδιορισμοί είναι αισθητικές κατηγορίες. Οι αισθητικές κατηγορίες αποτελούν νοητικές κατηγορίες και συνάμα θυμικές διαθέσεις.
Οι αισθητικές κατηγορίες μπορούν να διαιρεθούν σε τρεις ομάδες:
1. Στην πρώτη ομάδα αισθητικών κατηγοριών, ανήκουν οι παραδοσιακές οι οποίες αναφέρονται στην ευστάθεια της εσωτερικής δομής του αισθητικού αντικειμένου. Συγκεκριμένα, η ευστάθεια της εσωτερικής δομής του αισθητικού αντικειμένου – η οποία ορίζεται από (και εκφράζεται ως) ισορροπία και αρμονία – αποδίδεται με την κατηγορία του «ωραίου». Δομές οι οποίες είναι ανάλογες (δηλαδή τέτοιες που να χαρακτηρίζονται από ισορροπία και αρμονία) αλλά είναι πιο ήπιες ή μικρότερης εμβέλειας χαρακτηρίζονται με τις κατηγορίες του «λιτού», του «κομψού», του «χαριτωμένου», ενώ η δυναμικότητα και η τάση υπέρβασης του μετρίου χαρακτηρίζεται με την κατηγορία του «υψηλού».
2. Στην δεύτερη ομάδα αισθητικών κατηγοριών, ανήκουν οι προσδιοριστικές, οι οποίες αναφέρονται στο περιεχόμενο του αισθητικού αντικειμένου. Διακρίνονται σε τρεις επιμέρους ομάδες: (α) οι ειδολογικές: επικό, λυρικό, δραματικό, τραγικό, (β) οι τυπολογικές: αφορούν στο ιδιαίτερο ήθος του αισθητικού αντικειμένου και στην ατμόσφαιρα που αυτό δημιουργεί (π.χ. ελκυστική, απωθητική, ονειρική, διεγερτική, κατευναστική, μυστηριώδης), και (γ) οι τασιακές: μέσω αυτών των αισθητικών κατηγοριών, εκφράζεται τάση, δηλαδή διαφορά δυναμικού μεταξύ του αισθητικού αντικειμένου και της συνειδήσεως που το θεωρεί (π.χ. συναρπαστικό, μεθυστικό, συγκλονιστικό, βίαιο).
3. Στην τρίτη ομάδα αισθητικών κατηγοριών, ανήκουν οι τελεστικές, οι οποίες αναφέρονται στην τελική εξωτερική εμφάνιση του έργου τέχνης. Διακρίνονται σε τρεις επιμέρους ομάδες: (α) οι διαφοριστικές, δια των οποίων η συνείδηση επιτυγχάνει την εξατομίκευση του αισθητικού αντικειμένου (π.χ. γραφικό, εξωτικό), (β) οι ιστορικές, μέσω των οποίων το έργο γενικεύεται και συνδέεται με ιστορικώς προσδιορισμένες περιοχές της τέχνης (π.χ. κλασσικό, μπαρόκ), (γ) τις αγωνιστικές, οι οποίες αφορούν στον αγώνα του δημιουργού να υπερβεί τις δυσκολίες της εκτέλεσης (π.χ. άλλοτε λεπτολόγος επεξεργασία και ολοκλήρωση της μορφής, και άλλοτε ημιτελής μορφή σκοπίμως ανολοκλήρωτη).
Πολύ ενδιαφέρουσα ανάλυση!!
ΑπάντησηΔιαγραφή